EkoIQ Editör
ABD ordusu 20 yıldır savaş halinde olmasına rağmen ülke dışındaki askeri eylemlerinin karbon kayıtlarını tutmuyor; Pentagon’un mevcut raporlarıysa hiç açıklayıcı değil.
2018 sonbaharında, Boston Üniversitesi’nde siyaset bilimi profesörü olan Neta C. Crawford, iklim değişikliği üzerine bir ders vermeye, öğrencilerin bu konu hakkında büyük resmi düşünmelerine yardımcı olmak için tasarlanmış bir içerik için hazırlandı. Crawford’un araştırma uzmanlığı savaş olduğundan, ordunun seragazlarına katkısı hakkında bir istatistik eklemek istedi.
Crawford, “Belki de onlara ABD ordusunun saldığı emisyonların ne olduğunu söylemeliyim” diye düşündüm. “Bir derste bir slaytta bir satır olması gerekiyordu.” Ama rakamları öğrenmek istediğinde, güvenilir bir şey bulamadı. Bunun yerine, ordunun ne kadar yakıt tükettiği ve ne kadar karbon saldığı hakkında dağınık ve eksik veriler buldu. Var olan bilgiler, Amerika Birleşik Devletleri neredeyse yirmi yıldır savaşta olmasına rağmen, veriler büyük ölçüde denizaşırı operasyonları içermiyordu. Havacılık için kullanılan yakıtın çoğu gibi, ana yakıt tüketimi kategorileri de eksik görünüyordu.
1997’de, dünyanın yasal olarak bağlayıcı ilk uluslararası iklim anlaşması olan Kyoto Protokolü, askeri operasyonlar sırasında yayılan seragazlarının çoğunu bir ülkenin emisyon toplamlarına katmayarak, ordular için bir tür raporlama boşluğu yarattı. 2015 Paris Anlaşması bu muafiyeti ortadan kaldırırken, yerine bir yükümlülük de getirmedi. Bunun yerine, askeri emisyonların rapor edilip edilmeyeceği ve nasıl hesaplanacağı kararı ülkelere bırakıldı.
Sonuç, Amerika Birleşik Devletleri’nin iklim ayak izine ilişkin verileri anlaşılmasında bir boşluk yarattı. Şu anda konuyu inceleyen Crawford gibi akademisyenlerin araştırmaları, Savunma Bakanlığı’nın birçok sanayileşmiş ülkeden daha fazla emisyona sahip büyük bir seragazı üreticisi olduğunu gösteriyor. Amerika Birleşik Devletleri ve diğer ülkeler askeri emisyonları azaltma konusunda kararlı olduklarını söylediler ve bu yazın başlarında NATO, daha iyi emisyon verilerinin üye devletlerin askeri planlamasına rehberlik edeceğini kabul ederek İklim Değişikliği ve Güvenlik Eylem Planını yayınladı. Ancak bu, emisyonlar için tutarlı bir metodoloji ve raporlama gerekliliği ortaya koymadı. Crawford ve diğerleri, Amerika Birleşik Devletleri ve diğer ülkeler 2050 yılına kadar net sıfır emisyon için çalışırken, dünyanın en büyük işvereni olan ABD Savunma Bakanlığı’ndan ve diğer ordulardan net veri alamamak büyük bir engel oluşturuyor.
Birleşik Krallık merkezli Çatışma ve Çevre Gözlemevi’nin araştırma ve politika direktörü Doug Weir, askeri faaliyetlerin çevresel sonuçları hakkındaki çalışmalarla ilgili “Bu sorunun ne kadar büyük olduğuna dair az sayıda ve parça parça bilgi ve verilere sahibiz” diyor. “Devletler gerçekten bunu bildirmeye başlayana kadar bu konuda gerçekten hiçbir şey yapılamaz.”
Aralık 1997’de bütün gece süren bir oturumun sonunda, Kyoto Protokolü müzakerelerinin son akşamında, ABD’li müzakereciler son bir talebi öne sürdüler. İklim anlaşmasının son taslağı, çok taraflı operasyonlardan (ikiden fazla ülkeyi kapsayan eylemler) ve uluslararası taşımacılıkta yer alan gemi ve uçaklardan kaynaklanan emisyonları muaf tutan iki cümle içeriyordu. Bu, ABD’nin denizaşırı askeri operasyonları sırasında yayılan karbonun çoğunun izlenmesi ve Birleşmiş Milletler’e rapor edilmesi gerekmeyeceği anlamına geliyordu ve bu da müzakerecilerin hedefiydi. ABD’nin baş müzakerecisi Stuart Eizenstat, Kyoto müzakerelerine ilişkin Kongre’ye verdiği ifadede, “Askeri operasyonları ve ulusal güvenliğimizi korumak için gerekli olan her şeyi (Savunma Bakanlığı olarak) başardık” dedi. (Aynı duruşmada, şu anda ABD başkanlığının iklim özel elçisi olan Senatör John Kerry, Eizenstat’ı överek, “Müthiş bir iş olduğunu düşünüyorum ve bunun için teşekkür ederim” demişti.)
Nihayetinde ABD, büyük ölçüde Hindistan ve Çin gibi ülkelerin emisyonları azaltması gerekmediği endişeleri nedeniyle Kyoto Protokolü’nü hiçbir zaman onaylamadı bile, ancak zarar çoktan verilmişti. ABD ordusunun karbon emisyonlarını izlemek için bir metodoloji geliştirmesi gerekmedi ve anlaşmayı onaylayan diğer ülkelerin orduları büyük ölçüde raporlamadan muaf tutuldu.
Yaklaşık 20 yıl sonra, Paris’te imzalanan 2015 İklim Anlaşması, askeri emisyonlar için muafiyeti ortadan kaldırdı. Şimdi, bu emisyonların rapor edilip edilmeyeceği ve bir ülke bunu yapmayı seçerse tam olarak neyin raporlanacağı bireysel hükümetlere bırakılıyor. Sonuç olarak, Amerika Birleşik Devletleri ve diğer ülkelerden gelen askeri emisyonların resmini bir bütün olarak görmek hala mümkün değil.
Çatışma ve Çevre Gözlemevi’nin çevre politikası sorumlusu Linsey Cottrell, “Ülkeler arasında raporlama düzeyi çok değişkenlik gösteriyor” diyor. “Bazen raporlama gerçekleşmiyor veya başka bir yerde bildiriliyor. Bu nedenle, ordunun toplam rakamlara ne kadar katkı sağladığını belirlemek zor.”
Amerika Birleşik Devletleri askeri emisyonları bir bakıma Birleşmiş Milletler’e rapor ediyor. Birleşmiş Milletler Hükümetlerarası İklim Değişikliği Paneli, bildirildiği takdirde askeri emisyonların “belirtilmemiş” olarak işaretlenmiş bir kategoriye dahil edilmesi gerektiğini söylüyor. Bu kategori aynı zamanda sivil atık yakma gibi verileri de içerdiğinden askeri kaynaklardan hangi spesifik emisyonların geldiğini ayrıştırmak imkânsız. Ayrıca çok taraflı operasyonlar sırasında kullanılan yakıt gibi bazı büyük askeri emisyon kaynakları, Amerika Birleşik Devletleri’nin raporlarında “başka yerlere dahil edildi” olarak listeleniyor, ancak nerede olduğu belli değil. Diğer askeri yakıt tüketimi kategorileriyse hiç rapor edilmiyor.
Crawford, “Dev bir yapboz gibi ve yapbozun bazı parçaları farklı adet ve şekillere bölünmüş halde” diyor.
[su_pullquote]Enerji Bakanlığı verilerini kullanan Crawford, ABD ordusunun büyük bir kirletici olduğunu ortaya koyuyor. 2001’de Teröre Karşı Küresel Savaş’ın başlamasından bu yana, ordu 1,2 milyar metrik tondan fazla seragazı üretti. [/su_pullquote]Crawford’un sınıfına göstermek için askeri emisyonlarla ilgili net bir istatistik arayışı, onu yeni bir araştırma konusuna yönlendirdi: “ABD ordusunun ne kadar yakıt tükettiğini ve dolayısıyla ne kadar karbon saldığını çözmeye çalışmak”. Enerji Bakanlığı verilerini kullanan Crawford, ABD ordusunun büyük bir kirletici olduğunu ortaya koyuyor. 2001’de Teröre Karşı Küresel Savaş’ın başlamasından bu yana, ordu 1,2 milyar metrik tondan fazla seragazı üretti. Crawford, verilerinin büyük olasılıkla eksik olduğunu kabul ediyor ancak mevcut verilerle bile, ABD ordusunun Portekiz ve Danimarka gibi tüm ülkelerden daha fazlasını yaydığını ve federal hükümetin yakıt tüketiminin yaklaşık %80’ini Savunma Bakanlığı’nın oluşturduğunu buldu.
Bunun bir nedeni, ABD ordusunun çok fazla mülkü olması ve ordunun ısıtmak veya enerji sağlaması gereken çok sayıda yapı sahipliliği. 2018 yılında, Savunma Bakanlığı 160 farklı ülkede 27 milyon dönümlük alana yayılmış 585.000 civarında tesise sahipti. Bu binaların her biri seragazı salıyor; Crawford’un 2013 yılındaki raporuna göre, Pentagon binasının kendisi 24.000 metrik tondan fazla karbondioksit eşdeğeri salım yapmıştı. Crawford, tesislerin Savunma Bakanlığı enerji tüketiminin yaklaşık üçte birini oluşturduğunu tespit etti. Ancak genel sayı, büyük ölçüde hizmet dallarındaki enerji girişimleri nedeniyle son on yılda yavaş yavaş azaldı.
Askeri emisyonların büyük çoğunluğu insanların ve eşyaların yer değiştirdiği askeri operasyonlardan geliyor. Crawford’un raporuna göre, bu görevi yerine getirmek için gereken beygir gücü ekipmanı, özellikle de savaşa dayanacak şekilde üretildiğinde, herkesin bildiği gibi verimsiz olabilir. Zırhsız araçlar bile gaz emer: Bir Humvee galon başına dört ila sekiz mil yol alır. Ancak, ordudaki yakıta en çok susamış ekipman uçaktır. Aslında, Savunma Lojistik Ajansı’nın 2018’de satın aldığı 100 milyon galon yakıtın yaklaşık 70 milyon galonu jet yakıtıydı.
Ancak Amerika Birleşik Devletleri’nin askeri yakıt tüketimine ilişkin raporları, özellikle denizaşırı ülkelerde faaliyet gösteren uçaklara ve gemilere güç sağlamak için kullanılan yakıtın çoğunu kayda almıyor. Hükümetin, seragazı emisyonları için uluslararası askeri ulaşım yakıtını nasıl hesapladığına ilişkin kendi açıklaması, tüm Ordu ve Deniz Piyadeleri yakıtının ve Amerika Birleşik Devletleri dışında teslim edilen herhangi bir yakıtın “hesaplamalara dahil edilmediği” şeklinde. Crawford, bunun raporlamada büyük boşluklara yol açtığını söylüyor.
Crawford, “Dahil edilmek zorunda! Jet yakıtı, ordunun en büyük seragazı kaynağı.”
F-16’nın tartışmalı yedeği olan F-35 örneğini ele alın. Çevrecilerin uçakların satın alınmasını protesto ettiği Norveç’teki Dagsavisen gazetesindeki habere göre, yeni uçaklar, F-16 için saatte 3.500 litre karşılığı olarak saatte yaklaşık 5.600 litre ile öncekilerden daha fazla yakıt tüketiyor. Crawford, Hava Kuvvetleri’nin uçağın F-35A versiyonunun deniz mili başına yaklaşık 2,37 galon yaktığını hesapladı. Bu galon başına alınan mil değil, seyahat edilen her mil için yakılan 2,37 galon yakıta karşılık geliyor. Bir uçak tek bir gaz tankıyla, neredeyse 28 metrik ton karbondioksit eşdeğeri emisyon üretebilir. ABD, en az 2070 yılına kadar uçacakları beklentisiyle 2500’e yakın uçak satın almayı planlıyor.
Eleştirmenlere göre askeri teçhizatın uzun süre piyasada olacağı anlayışıyla satın alınması, askeri emisyonları azaltmayı zorlaştırıyor.
Savunma Lojistik Ajansı’nın yakıt alımlarını takip ederek askeri emisyonları inceleyen ve Durham Üniversitesi’nde profesör olan Oliver Belcher, “F-35 programını öylece kapatamazlar” diyor. “Orduyu ve geri kalanını yeşillendirmek için yapılan bu tür açıklamalara rağmen, savaş uçaklarından uçak gemilerine kadar geliştirilen her büyük silah sistemi son derece karbon yoğun ve silah sistemleri karbon yoğun teknolojilere bağımlı.”
Askeri emisyonları takip etmenin diğer bir zorluğu da çok fazla hareketli parçanın varlığı. Ordu, insanların ve olayların sürekli farklı yönlere gittiği, genişleyen, bürokratik bir aygıt.
Belcher, “Bir operasyon tiyatrosunda olduğunuzda, orada her bir parçanın muhasebesini yapan kimseyi göremezsiniz, bu Humvee buraya gider ve diğer Humvee oraya gider. Takip edilmesi son derece zordur” diyor.
[su_pullquote align=”right”]Crawford, Hava Kuvvetleri’nin uçağın F-35A versiyonunun deniz mili başına yaklaşık 2,37 galon yaktığını hesapladı. Bu galon başına alınan mil değil, seyahat edilen her mil için yakılan 2,37 galon yakıta karşılık geliyor. Bir uçak tek bir gaz tankıyla, neredeyse 28 metrik ton karbondioksit eşdeğeri emisyon üretebilir. ABD, en az 2070 yılına kadar uçacakları beklentisiyle 2500’e yakın uçak satın almayı planlıyor.[/su_pullquote]Belcher’in araştırması, askeri emisyonları izlemek ve tahmin etmek için daha iyi metodolojiler geliştirmeye çabasında ve bu konuda yalnız değil. Geçen yaz, NATO iklim değişikliği eylem planında ilk kez üye devletlerin askeri emisyonlarını hesaplamalarına yardımcı olacak bir yol geliştireceğini duyurmuştu. Ayrıca, herhangi bir azaltma hedefinin gönüllü olacağını belirtmesine rağmen, üye ülkelerin askeri emisyon azaltma hedefleri geliştirmelerine yardımcı olacağını da ifade etti.
Weir, planın kapsamlı emisyon muhasebesini içereceğinden şüpheli olsa da askeri emisyonların azaltılmasından bahsedilmesinin memnuniyet verici olduğunu söylüyor; “En azında konu gündemde ve konuşuluyor.”
Konuyu orduların kendileri dikkate alıyor. Geçen ay, Birleşik Krallık Kraliyet Hava Kuvvetleri başkanı Sir Mike Wigston, hizmetin 2040 yılına kadar net sıfır karbon emisyonuna ulaşma planlarını açıkladı; bu, Birleşik Krallık’ın yasal olarak ülke genelinde net sıfıra ulaşma taahhüdünden de erken bir hedef koyulduğu anlamına geliyor. Etanol veya geri dönüştürülmüş atık yağ gibi daha sürdürülebilir kaynaklardan jet yakıtı temin etmek ve on yılın sonunda sıfır emisyonlu bir uçağın uçması gibi hedeflere yer veriliyor.
Weir, “Bu konular üzerinde oldukça uzun süredir çalışıyorum. Son 18 ayda bu konu etrafında toplanan dinamiklerin değişimi oldukça şaşırtıcı” diyor.
Kasım ayı başlarında, Savunma Bakan Yardımcısı Kathleen Hicks, Başkan Joe Biden’in 2050 yılına kadar net sıfır sera gazı emisyonuna ulaşma hedefinin Savunma Bakanlığı’nı da etkileyeceğini söyledi. “Departman, enerji kullanımımızda önemli değişiklikler yaparak ve temiz enerji teknolojisine yatırımlarımızı artırarak bu zorluğun üstesinden gelmeye kararlı” dedi. Hicks, departmanın hedefleri arasında daha sürdürülebilir bir tedarik zincirinin yanı sıra sıfır emisyonlu taktik olmayan araç filosu ve hibrit elektrikli taktik araçlarının olacağını vurguladı. “Bir ulus ve bir departman olarak, iklim değişikliğinin kendisini azaltmak için üzerimize düşeni yapmalıyız.”
[su_pullquote]Pakistanlı aktivist Ayisha Siddiqa: “Batı kaynaklı savaşlar yalnızca karbon emisyonlarında ani artışlara yol açmakla kalmadı, aynı zamanda tükenmiş uranyum kullanımına ve hava ve suyun zehirlenmesine de neden oldu.”[/su_pullquote]Kasım’da, dünya liderleri COP26 iklim zirvesi için Glasgow’da bir araya gelirken, Crawford, Belcher, Weir ve Cottrell, diğer akademisyenler ve aktivistler ile birlikte şehirdeki bir Kuzey Kutbu kamp çadırında askeri emisyonlar konulu bir panel tartışması ve farklı emisyon raporlamalarını birleştirmeye adanmış yeni bir web sitesi başlatmak üzere toplandılar. Site, ülkeler arasında karşılaştırmaları kolaylaştırmak ve raporlamaların durumunu daha net göstermek için ülkelerin askeri emisyonlarına ilişkin hükümet raporlarının yanı sıra gayri safi yurtiçi hasıla ve askeri harcamalar gibi verileri de tek bir veritabanında topluyor.
Askeri emisyonlar Birleşmiş Milletler toplantısında resmi gündemde olmamasına rağmen, Uluslararası Af Örgütü ve İnsan Hakları İzleme Örgütü’nün de aralarında bulunduğu 200’den fazla sivil toplum kuruluşu, Çatışma ve Çevre Gözlemevi’nin hükümetlere yönelik çağrısını imzaladı. COP26’daki protestolar sırasında, iklim aktivistleri ABD ordusuna özellikle iklim değişikliğindeki rolü nedeniyle seslendi.
Pakistanlı bir iklim aktivisti olan Ayisha Siddiqa gençlere seslendiği bir protestoda kalabalığa verdiği demeçte, “Batı kaynaklı savaşlar yalnızca karbon emisyonlarında ani artışlara yol açmakla kalmadı, aynı zamanda tükenmiş uranyum kullanımına ve hava ve suyun zehirlenmesine de neden oldu” dedi.
Belcher, “COP26’da yapmaya çalıştığımız şey, bunu gerçekten COP27’nin gündemine almak,” diyor.
Belcher ve Crawford, ordunun iklim değişikliği tehdidini ciddiye aldığını ve bazı yeşil girişimleri kabul ettiğini söylüyor. Ancak raporlama gerekliliklerinin yokluğunda gerçek bir hesap verebilirlik eksikliği olduğunu savunuyorlar. Bu, askeri operasyonlar ve iklim değişikliği ile ilgili daha zor sorulardan bazılarıyla yüzleşmekten kaçmayı kolaylaştırırken karbon yoğun teknolojilere sürekli yatırım veya “ulusal güvenlik” konularında kullanılacak otomatik bir koz gibi görünüyor.
Ancak Crawford, küresel bir kriz karşısında, bu tür karşılaştırmaları düşünmemenin bir hata olduğunu söylüyor. “Her şey sorgulanmaya başlanmalı. Sorgulanamaz birtakım varsayımlar için zamanımız yok” diyor.
Haberin aslını bu linkten okuyabilirsiniz.
EKOIQ
