Yaşanabilirlik temelde insanın doğasına uygun kent inşa etmesiyle başlar. Benim anladığım yoğun şehirleşme, yoğun AVMleşme, mekanik bir hayat değildir. Düşük yoğunluklu, insanların güneşi doğuşundan batışına kadar görebilecekleri binalar. Yaşanabilir kent mutlaka doğaya uyumlu, doğaya defans olarak inşa edilmemeli.

Çok çarpıcı, vurucu ve maalesef bizim gibi gettolaşmış kentlerin, kent siyasetinin geldiği noktayı vurgulayan, Bedri Rahmi Eyüboğlu’nun en çarpıcı mısraları: “Oğlum büyük şehirlerde büyük camilerde sela verilir / Cıvar hanelerde zina edilir.”

Belediye başkanlığı dediğimiz olay kaldırım taşlarını değiştirmekle, yurt dışından ithal çiçekler dikmekle olmuyor. Kentin sosyal yönünü düşünmek lazım.

Benim için yaşanabilir kent kavramı özellikle halkın kendini gerçekten mutlu hissederek; yaşam kalitesini yüksek hissederek yaşadığı bir kent.

Yaşanabilir kent insanları birbirine hoşgörüyle bakan, eğlencesiyle, kültürel etkinlikleriyle, spor alanlarıyla, parklarıyla, bahçeleriyle sosyal bir insanın hayattan beklentilerine cevap verebilecek nitelikde olmalıdır.

Yeşili küçültmeden, azaltmadan; ekolojiyi bozmadan, dağıtmadan; sanayi atıklarıyla doğal yapıya müdahale etmeden bir kent dizayn etmek olarak algılıyorum yaşanabilirliği.

Bir kentin yaşanabilir olması için her şeyden evvel çevresiyle birlikte, havası, suyu, planlı bir şehirleşme, yapılaşma gerek.

Yaşanabilir kent mekansal planlaması yapılmış kent. Yani planlaması yaşam tarzına, vatandaşlarının gereksinimlerine göre tasarlanmış bir kenttir.

Metropol şehirlerde oluşmuş yoğun yaşama alanlarının yükünü azaltarak, sosyal bir varlık olan insan ruhuna uygun alanlar oluşturabilmek lazım. Kısacık ömrümüzün yarısı trafikte geçmemeli. Kısacık ömrümüzün tamamı betonlara mağlup olmamalı.

Gündemin arka sıralarına doğru süpürülmeye çalışılsa da, hem demokrasi, hem de sürdürülebilirlik çabaları açısından “İklim Dostu Belediyecilik” yaklaşımının temel ilkelerini duyurmayı bir yurttaşlık görevi kabul ediyoruz.